Bilancio del Comune e tasse, il poeta vernacolare Colombani: «Sum all solit»

In campagna, la züräva,

che ill tass le ia sbassäva.

Dess però la sindachëssa,

tütt l'aumeinta e da frëssa.

La disa:

-Pullman, irpef e 'soggiorno',

i'hann da vigh un buon ritorno-

(Pär da vëd al so nasein

c'al sa slonga un brizinein)

Ancura:

-Sì! L'aumeint l'è necessäri,

al bilanc' l'è mia in päri-

Vuza chi dla minuranza:

-Plücca menu i noss cuntant-

(co' al striscion dein a i 'Marcant')

Prepariv gram piasintein,

a mëtt man al vòss bursein.   

Ché tütt ill scüs, i'enn seimpar bon,

par fä sö noi fazülon.

(Dal rest, s'è mäi dat che al so partì,

quäica tassa ha fatt sparì)

P.S. (La zonta necessäria)

Di stipendi da letizia,

i scundivan la nutizia.

Ma in bacheca cumunäla,

a sarcäla as pö catäla.

Gh'è da fä l'adeguameint,

che tradutt a l'è un aumeint.

Settseintmila e passa sghei,

da dividas tra fradei.

L'incremeint l'è autumatich,

gh'è pö gnan da vèr dill pràtich.       

Sum all solit:

Tömla e damla, tütt i dé,

päga te c'päg anca me.

E alla fine del mandato?

Tutti quanti avran scordato!

(Ag vurà, quindi na rima,

in sal näs pö long che prima)